برا سرکشی بچه ها به سنگرها سر میزد.

داشتیم صبحونه می خوردیم.

می دونستم چند روز است که چیزی نخورده.

اونقدر ضعیف شده بود که وقتی کنار سنگر ایستاد ، پاهاش می لرزید.

هش گفتم: حاجی جون ! بیا یه چیزی بخور نگام کرد و گفت:

خدا رزق دنیا رو روی من بسته،من دیگه از دنیا سهم غذا ندارم.

این رو گفت و از سنگر رفت بیرون.ساعتی نگذشته بود که خبر شهادتش رو شنیدم...

خاطره ای از زندگی شهید محمد ابراهیم همت