نیایش آرامش ضمین می‌آورد نفس را تصفیه می‌کند روح را انبساط می‌دهد ایجاد نشاط می‌کند و ظرفیت وجود انسان را از کمال مطلق لبریز می‌نماید.

در میان نیایش ها نیایش عشاق شوری دیگر دارد. در میان عشاق عالم نیز علی (ع) جایگاهی خاص دارد.

علی مظهر کمال و عشق و انسانیت آن چنان عاشقانه راز و نیاز می‌کند که دل آدمی آب می‌شود آن همه قدرت و شجاعت با آن همه خضوع و بندگی آن همه شور و عشق با آن همه ترس از فراق، راستی که مافوق طاقت بشری است.

اگر پیرزنی ضعیف که قدم به دروازه مرگ نهاده است از ترس و وحشت در مقابل خدای تضرع کند چندان تعجب آور نیست یا بیچاره‌ مضطری که جبر زمان بی‌رحمانه خردش کرده است امن یجیب بگوید باز هم قابل درک است ولی آنجا که قدرتمندترین و بی‌نیازترین مرد روزگار از شب تا به صبح، خاضعانه راز و نیاز می‌کند و می‌گرید قابل فهم بشری نیست.



علی فریاد می‌زند: خدایا من به خاطر ترس از جهنمت تو را نمی‌پرستم به بهشت تو نیز طمعی ندارم تو شایسته پرستشی و محرک من فقط عشق به تو است.

علی تاجر پیشه نبود که با خدای خود معامله کند و در ازای عشق پاداشی بخواهد عشق شیرازه حیات و هستی او بود و بدون عشق نمی‌توانست زنده بماند.

دعای کمیل شراره‌های آتشی است که از قلب و روح علی (ع) برخاسته و علی (ع) آن را به دوست خود کمیل تعلیم داده است. برای کسب فیض زنده دلان این نیایش بزرگ به فارسی برگردانده شده است.»