هر کس به نوعى نماز شب خواندن خود را کتمان مى کرد.شوخى ها و مزاح هاى جالبى بر سر این موضوع انجام مى گرفت . مثلا به پاى بعضى از بچه ها هنگامى که خواب بودند قوطى کنسرو و کمپوت مى بستند که به محض بلند شدن در نیمه هاى شب سر و صدا کند و همه را از خواب بیدار کند تا نماز شب بخوانند. یا چند بار دو سه نفر از بچه ها را با طناب به هم مى بستند تا وقتى که یکى از آنها بلند مى شد دیگران را هم بیدار کند و بقیه متوجه مى شدند که چه کسى براى نماز شب زودتر بیدار مى شود. ولى همان فرد از همه بیشتر این موضوع را کتمان مى کرد. با وجود این همه پنهان کارى ها، نیمه هاى شب هیچ کس در چادر نبود و هر کس جاى خلوتى را گیر مى آورده و مشغول عبادت شبانگاهى خودش بود.