اوایل سر از کارش در نمی آوردم،چون هم دوستای مذهبی و ارزشی داشت و هم دوستایی که از نظر اعتقادی هیچ شباهتی بهش نداشتن و حتی مخالفش بودن!یه روز ازش علت این قضیه رو پرسیدم.
گفت:«همیشه آدم باید دو جور دوست داشته باشه،بعضیا باشن که تو از وجودشون استفاده کنی و بعضیا هم باشن که از وجودت استفاده کنن که در هر دو صورت این دوستی برای یه طرف مفیده.»
می گفت:«دوستی با کسایی که خودشون به ارزش ها مقید هستن خیلی خوبه،ولی توی اونا چیزی رو تغییر نمیده.
هنر اینه که بتونی تو قلب کسی که با تو و اعتقاداتت مخالفه نفوذ کنی و روش تاثیر بذاری.»(شهیده شهناز حاجی شاه)